درست مثل جبهه‏ى جنگ!

اعتماد به خدا، اکتفاء به کفایت الهى، پشتگرمى به رحمت و هدایت خدا، مگر میگذارد انسان ناامید شود. به مردم خودمان هم که نگاه میکنیم، عین همین را مى‏بینیم. اگر کردستان است، اگر سنى‏اند، اگر بلوچند، اگر شیعه‏اند، اگر اصفهانى‏اند، اگر شیرازى‏اند، انسان مى‏بیند در اعماق دل مردم نشانه‏ى رحمت الهى پیداست؛ دلها را خداى متعال قرص کرده است. خیلى خوب، خدا حجت را بر ما تمام کرده؛ این امکان، این زمینه. حرکت کنید پیش بروید. روحانىِ این زمان از این امکان باید حداکثرِ استفاده را بکند، با افکار جدید آشنا شوند، راه‏ها و شیوه‏هاى دشمن را بشناسند و به زمان خودشان عالم شوند؛ «العالم بزمانه لاتهجم علیه اللّوابس».(10) درست مثل جبهه‏ى جنگ. شاید بسیارى از این جمع حاضر جبهه‏هاى جنگ را دیده باشند - حالا جوان‏ترها آن روزها را ندیده‏اند - در داخل جبهه‏ى جنگ، از اطراف گلوله‏ى توپخانه مى‏آید، خمپاره مى‏آید، انواع و اقسام آتش از اطراف میبارد و از بالاى سر انسان رد میشود؛ به طورى که گاهى انسان جهتگیرى را گم میکند؛ نمیداند این گلوله‏اى که دارد مى‏آید، از طرف دشمن دارد مى‏آید، یا از طرف دوست دارد مواضع دشمن را میکوبد. این خیلى خطر بزرگى است. براى یک رزمنده بزرگترین خطر این است که جهتگیرى را گم کند؛ نداند دشمن کجاست، دوست کجاست. اگر ندانست دشمن کجاست و دوست کجاست، آنوقت ممکن است به طرف دوست آتش کند؛ به خیال اینکه دارد به طرف دشمن آتش میکند. اینها خیلى خطرناک است. بعضى از ما به طرف دوستانمان آتش میکنیم، خیال میکنیم به طرف دشمن داریم آتش میکنیم! بعضى از ما غفلت میکنیم از اینکه ایجاد اختلاف مذهبى، نقشه و طرح دشمن است براى اینکه ما را مشغول به خودمان کند. غفلت میکنیم؛ همه‏ى همت یک شیعه میشود کوبیدن سنى، همه‏ى همت یک سنى میشود کوبیدن شیعه. خوب، این خیلى تأسف‏آور است. و دشمن این را میخواهد.