مثال، براى تفهیم مطلب به مردم، نقش مؤثّرى دارد. مسائل معقول را محسوس و بدینوسیله راه را نزدیک و عمومى مى‏کند، درجه اطمینان را بالا مى‏برد و لجوجان را خاموش مى‏سازد. در قرآن مثال‏هاى فراوانى آمده است از جمله:
مثال حقّ، به آب و باطل به کفِ روى آب. «1» مثال حقّ به شجره‏ى طیّبه و باطل به شجره‏ى خبیثه. «2» تشبیه اعمال کفّار به خاکسترى در برابر تندباد. «3» و یا تشبیه کارهاى آنان، به سراب. «4» تشبیه بت‏ها و طاغوت‏ها به خانه عنکبوت. «5» تمثیل دانشمند بى‏عمل به الاغى که کتاب حمل مى‏کند. «6» و تمثیل غیبت، به خوردن گوشت برادرى که مرده است. «7»
این آیه نیز در مقام تشبیهِ مجموعه‏اى از روحیّات و حالاتِ منافقان است. آنان، نار مى‏افروزند، ولى خداوند نورش را مى‏برد و دود و خاکستر و تاریکى براى آنان باقى مى‏گذارد.

از مثال‏هاى طبیعیى که زمان و مکان و عصر و نسل در آن اثر نمى‏گذارد، استفاده کنیم